مدح و مناجات با حضرت عبدالعظیم حسنی علیه‌السلام
از بس که چون آبا و اجدادت کریمی در کشورم معـروف به عبدالعـظیـمی تهـران کـنـار تـو صـفـایی تـازه دارد شکـر خـدا که در دل ایـران مـقـیـمی سخت است داغ دوری اما باز هم شکر چـون کـربـلای مـردم مـا از قـدیـمـی شب‌هـای جـمعـه با دم؛ یا ربِّ یا رب در حـال خوب زائـران خود سهـیـمی حـال و هـوای شهـر بهـتر می‌شـود تا از جـانب کـوی تـو مـی‌آیـد نـسـیـمـی ای صحـن‌های مـرقـدت عـلامه‌پرور غار حـرا هستی تو یا طـور کـلیـمی؟ گاهی برایت شکوه می‌آریم، چون که با هر دل غـم‌دیـده‌ای هـستی صمیمی هـرچـند جـد اطـهـر تو بی‌حـرم مـاند اما خـدا را شکر تو صاحب حـریـمی |